Zaaltekst solo expositie "Het Licht & Het Duister", Ingrid Simons, Van GoghGalerie, Zundert
“Het licht & het duister”
Ingrid Simons
September & Oktober 2017
Tijdens haar werkperiode publiceerde Simons iedere week een inspirerende quote van Van Gogh, die per week aansloot bij waar zij op dat moment op atelier mee bezig was :
I “I dream of painting & then I paint my dream”
II “I often think that the night is more alive & more richly colored then the day”
III “If you truly love nature, you will find beauty everywhere”
IV “Normality is a paved road : it’s comfortable, but no flowers grow on it”
Simons : “Van Gogh heeft mij gedurende
mijn gehele beroepspraktijk geïnspireerd. Op de academie las ik zijn brieven en
heb ik voor het eerst Auvers-sur-Oise & Saint-Rémy-de-Provence bezocht. De
kerk, het graf, de instelling…Jaren later bezocht ik beide locaties nogmaals,
Auvers-sur-Oise een jaar geleden en Saint-Rémy-de-Provence enkele jaren geleden
toen ik voor een werkperiode en solo expositie in Zuid-Frankrijk werkte.
Tevens is het schilderij “Stilleven met mosselen en garnalen” van Van Gogh erg belangrijk geweest in mijn eindexamenjaar. Ik liep vast in mijn schilderijen, en ik ging zoals ik vaker doe, antwoorden zoeken bij de leermeesters uit de kunstgeschiedenis. In het Van Gogh Museum hing dit schilderij, dat mij mijn antwoorden gaf om door te kunnen gaan met mijn werk.
Net voor het begin van deze werkperiode, keerde ik met de auto terug uit Zuid-Portugal, en reed ik door de uitgestrekte zonnebloemvelden in Zuid-Frankrijk. Een foto drieluik en twee zonnebloemen in de expositie zijn de souvenirs hiervan. Deze zonnebloemen waren het eerste, dat een plek kreeg, hier in het gastatelier.”
Simons over haar werk : “Ik ben geïnteresseerd in het deconstrueren van het landschap en de wederopbouw van een nieuwe, ruwe en fysieke realiteit van mijn persoonlijke ervaring. Voor mij is het proces van het maken van het schilderij een zoektocht om een middenweg te vinden tussen het beeldhouwen met de verf en het oplossen van verflagen, tussen het opbouwen en afbreken van opkomende structuren en patronen uit die ontbinding.”
Bertus Pieters schreef recentelijk voor Villa La Repubblica over het werk van Simons in de expositie “Painting Now”, bij Livingstone Gallery in Den Haag : “Zo is Ingrid Simons bezig met het landschap, op het eerste gezicht in de meest romantische zin van het woord: met kolkende luchten en onbetrouwbare dreven door donkere bossen. Haar werk is in feite zowel abstract als illusionistisch. Ze doet geen enkele moeite te ontkennen dat haar werk uit puur verf bestaat. Dat is onderdeel van haar werk. Een schilderij als Come what may III (2017) is in de eerste plaats verf. Voor het oog vormt die verf zich tot een voorstelling die herinnert aan de grootsheid van de natuur en de onberekenbare invloed die zij op je leven en je geestesgesteldheid kan hebben. In Simons’ manier van werken zitten elementen van het neo-expressionisme uit het eind van de vorige eeuw in de verfbehandeling en in het belang van het onderwerp van het schilderij. Maar het grijpt ook verder terug, naar het trachten weer te geven van het sublieme in de 19de eeuw. Juist in haar kleinere werken, als in Frozen Lake, waarin zij letterlijk minder ruimte voor de ruimte heeft, valt de abstrahering op waartoe haar manier van werken uitnodigt en die op die manier een groter beroep doet op het voorstellingsvermogen van de beschouwer.”
Tevens is het schilderij “Stilleven met mosselen en garnalen” van Van Gogh erg belangrijk geweest in mijn eindexamenjaar. Ik liep vast in mijn schilderijen, en ik ging zoals ik vaker doe, antwoorden zoeken bij de leermeesters uit de kunstgeschiedenis. In het Van Gogh Museum hing dit schilderij, dat mij mijn antwoorden gaf om door te kunnen gaan met mijn werk.
Net voor het begin van deze werkperiode, keerde ik met de auto terug uit Zuid-Portugal, en reed ik door de uitgestrekte zonnebloemvelden in Zuid-Frankrijk. Een foto drieluik en twee zonnebloemen in de expositie zijn de souvenirs hiervan. Deze zonnebloemen waren het eerste, dat een plek kreeg, hier in het gastatelier.”
Simons over haar werk : “Ik ben geïnteresseerd in het deconstrueren van het landschap en de wederopbouw van een nieuwe, ruwe en fysieke realiteit van mijn persoonlijke ervaring. Voor mij is het proces van het maken van het schilderij een zoektocht om een middenweg te vinden tussen het beeldhouwen met de verf en het oplossen van verflagen, tussen het opbouwen en afbreken van opkomende structuren en patronen uit die ontbinding.”
Bertus Pieters schreef recentelijk voor Villa La Repubblica over het werk van Simons in de expositie “Painting Now”, bij Livingstone Gallery in Den Haag : “Zo is Ingrid Simons bezig met het landschap, op het eerste gezicht in de meest romantische zin van het woord: met kolkende luchten en onbetrouwbare dreven door donkere bossen. Haar werk is in feite zowel abstract als illusionistisch. Ze doet geen enkele moeite te ontkennen dat haar werk uit puur verf bestaat. Dat is onderdeel van haar werk. Een schilderij als Come what may III (2017) is in de eerste plaats verf. Voor het oog vormt die verf zich tot een voorstelling die herinnert aan de grootsheid van de natuur en de onberekenbare invloed die zij op je leven en je geestesgesteldheid kan hebben. In Simons’ manier van werken zitten elementen van het neo-expressionisme uit het eind van de vorige eeuw in de verfbehandeling en in het belang van het onderwerp van het schilderij. Maar het grijpt ook verder terug, naar het trachten weer te geven van het sublieme in de 19de eeuw. Juist in haar kleinere werken, als in Frozen Lake, waarin zij letterlijk minder ruimte voor de ruimte heeft, valt de abstrahering op waartoe haar manier van werken uitnodigt en die op die manier een groter beroep doet op het voorstellingsvermogen van de beschouwer.”
Simons : “De eerste dag, dat ik hier was,
was er een heftige storm, deze werd in de opeenvolgende weken gevolgd door
extreem warm en zonnig weer, gevolgd door wederom storm en regen (wat het
slapen op de Van Gogh zolder extra speciaal maakte). Aan het begin van de
werkperiode ben ik veel gaan wandelen en heb ik veel gelezen in de Van Gogh
boeken, die hier staan. Zoveel inspiratie hier op zijn geboortegrond.
Tijdens mijn werkperiode heb ik me vooral geconcentreerd op de Buisse Heide en haar vennen, waar Van Gogh ook wandelde.
In deze periode, de wisseling van de zomer naar de herfst, wilde ik het typisch herfstlicht vangen.
Ik wilde, geïnspireerd door Van Gogh, binnen mijn eigen kader, meer kleur in mijn werk brengen, geïnspireerd door het warme herfstlicht. Ook door de dynamische toets van Van Gogh, die beweging in zijn schilderijen brengt, wilde ik me laten uitdagen.
De titel “het licht & het duister” refereert letterlijk aan mijn eigen lichte en donkere (nachtelijke) landschappen. Aan de warme, zonnige zomerdagen, maar ook de pittige herfststormen tijdens deze werkperiode. Aan de nocturnes, die we beiden schilder(d)en. Maar natuurlijk ook aan “het licht & het duister” in de schilderijen (en leven) van Van Gogh. Aan het licht in zijn schilderijen, maar ook het duistere zoals bijvoorbeeld de wind en de onrust, die door de (lichte) korenvelden blaast.
Naast mijn schilderijen, presenteer ik in deze expositie ook voor het eerst in Nederland een installatie (bestaande uit een olieverfschilderij, drie ingelijste foto’s en verdroogde bloemen). Deze verdroogde bloemen, stonden toen ik hier aankwam in de keuken en komen uit de Van Gogh tuin.
Hun schoonheid en verstilling trof mij.
De titel van deze installatie is “Dessecada”. Deze installatie vertelt op het eerste gezicht over de schoonheid van verdroogde bloemen en “memento mori” (gedenk te sterven).
Door de vele herhalingen van dit beeld, vertelt het ook over het niet willen loslaten, en oneindig willen vasthouden van schoonheid en een moment. En een verering hiervan.”
Tijdens mijn werkperiode heb ik me vooral geconcentreerd op de Buisse Heide en haar vennen, waar Van Gogh ook wandelde.
In deze periode, de wisseling van de zomer naar de herfst, wilde ik het typisch herfstlicht vangen.
Ik wilde, geïnspireerd door Van Gogh, binnen mijn eigen kader, meer kleur in mijn werk brengen, geïnspireerd door het warme herfstlicht. Ook door de dynamische toets van Van Gogh, die beweging in zijn schilderijen brengt, wilde ik me laten uitdagen.
De titel “het licht & het duister” refereert letterlijk aan mijn eigen lichte en donkere (nachtelijke) landschappen. Aan de warme, zonnige zomerdagen, maar ook de pittige herfststormen tijdens deze werkperiode. Aan de nocturnes, die we beiden schilder(d)en. Maar natuurlijk ook aan “het licht & het duister” in de schilderijen (en leven) van Van Gogh. Aan het licht in zijn schilderijen, maar ook het duistere zoals bijvoorbeeld de wind en de onrust, die door de (lichte) korenvelden blaast.
Naast mijn schilderijen, presenteer ik in deze expositie ook voor het eerst in Nederland een installatie (bestaande uit een olieverfschilderij, drie ingelijste foto’s en verdroogde bloemen). Deze verdroogde bloemen, stonden toen ik hier aankwam in de keuken en komen uit de Van Gogh tuin.
Hun schoonheid en verstilling trof mij.
De titel van deze installatie is “Dessecada”. Deze installatie vertelt op het eerste gezicht over de schoonheid van verdroogde bloemen en “memento mori” (gedenk te sterven).
Door de vele herhalingen van dit beeld, vertelt het ook over het niet willen loslaten, en oneindig willen vasthouden van schoonheid en een moment. En een verering hiervan.”
Reacties
Een reactie posten